มีผู้หญิงคนๆนึง
ที่ดูแลหนูตั้งแต่ยังไม่เคยเห็นหน้า ดูแลหนูตั้งแต่อยู่ในท้อง ทะนุถนอมหนูจน 9
เดือน แล้วคลอดหนูออกมา
ผู้หญิงคนนี้อดทน ร้องไห้เจ็บปวดกับการคลอด เพื่อที่จะได้เห็นหน้าคนที่ท่านเลี้ยงดูมา9เดือนมาแบบไม่เคยบ่น
คนแรกที่เราลืมตามาแล้วคือเห็นผู้หญิงคนนั้น ท่านเลี้ยงดูหนูมาจนเติบโต ดูแล
เป็นห่วง ทำทุกๆอย่างให้หนูสบาย ไม่เคยบ่น ไม่เคยท้อ ท่านเห็นหนูเป็นเด็กเสมอ
ผู้หญิงคนนั้นเป็นที่ให้พักพิง คอยดูเราร้องไห้ คอยเตือนเราหรือตีเราเมื่อเราทำผิด
เป็นคนที่ให้ความอบอุ่นหนู คอยเป็นทุกๆสิ่งทุกๆอย่างให้หนู
เป็นอาจารย์หนูสอนทำการบ้าน เรื่องต่างๆ
คอยทำให้ฉันมีความสุขเสมอ คอยเป็นคนขับรถทุกวัน
เมื่อหนูเติบโตขึ้นความเป็นวัยรุ่นมากขึ้น บางครั้งดื้อบางครั้งซนท่านเตือนก็ชอบเถียงทำให้ท่านรู้สึกเสียใจ
แต่หนูแทบจะไม่เคยบอกขอโทษผู้หญิงคนนั้นเลย คนที่เป็นนาฬิกาปลุกให้ทุกๆวัน
คนที่คอยเป็นอาจารย์ คนที่คอยเป็นคนรับใช้หนู หนูขาดผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
หนูรักผู้หญิงคนนี้มากที่สุดในชีวิต ผู้หญิงคนๆนั้นที่หนูเล่ามาตลอดนั่นคือ “แม่”
